،سلام

:خیلی خوشحالم که به این وب لاگ سر زدید. از میون پیغامهایی که برام گذاشتید دوست خوبم الناز نوشته

... az vaghti raje be in mo'asese ba ham sohbat kardim, ba kheyliha raje behesh sohbat kardam. ye khanomi ro mishnasam ke kheili sale ghabl saratan dasht. masalan hodude 40 sale pish. ba khodesh ke na vali ba khaharesh raje be to va barnameye jadidet harf zadam. javabeshoon kheili jaleb bood. khaharesh goft ke oon khanom hargez nemikhad raje be bimarish harf bezane, va man koli esrar kardam akhe in ke morede badi nist ke oon nemikhad bege ke bimar boode ghablan. va khaharesh goft ke aslan masale in nist. oon khanom fekr mikone va dar haghighat az in mitarse ke hata ba harf zadan darbareye oon douran va yadavariye oon khaterate sakht, nakone ke bimarish bargarde. va kholase aslan oon doure ro az zehnesh pak karde. man ham rastesh kootah oomadam va az inke bekham ba khodesh sohbat konam sarfenazar kardam. nemidoonam kholase. age chizi be nazaret mirese begoo lotfan....

خوب! این هم از دلایل مهمی است که انگیزه تشکیل سپاس بود. اینکه فرد بهبودیافته به تجربه نابی که داشته مفتخر باشه نه اینکه بخواد اون رو مخفی کنه! البته من کاملا بهشون حق می دم، وقتی آدم از این گذار پر درد و مشکل عبور می کنه، خیلی خیلی فرد خاص و متفاوتی می شه. ممکنه تبدیل بشه به یک فرد غمگین و تنها یا یک فرد پر انرژی که می خواد به بقیه روحیه بده! خوب از نفر به نفر این عکس العملها متفاوتند. یادمون باشه ما بهبودیافته ها بخاطر همه رنجها و به دلیل مشکلاتی که داشتیم وحشت داریم که به اون دوران بر گردیم. ولی من به عنوان کسی که بیماریش بعد از 9سال دوباره عود کرد ولی استقامت کرد بهتون می گم که اگر بترسید خودتون رو به دامن مشکل خواهید انداخت. زندگی تا زمانیکه ما درسهاش رو نگیریم مثل یک سیکل دوره های سخت و آسون درسهاشو به ما پیشکش می کنه، ما شادیم که امروز هم زنده بودیم ، چه اهميتی دارد ، ترس از فردااگر زنده نباشيم به ديدار جهان، باز هم روزها می گذرند...باز هم فصلها می گذرند

پس بیایید قدر همین امروزمون رو بدونیم، نترسیم و برای ارتقا سلامت جسم و روحمون تلاش کنیم